Bu sorunun tek cümlelik cevabı aslında “evcil hayvanları sahipsiz bırakmamalıyız” olacaktır. Asıl olması gereken, onların sorumluluğunu taşıyarak sokağa bırakmamaktır. Sahip çıkamayacağımız evcil hayvanların üremelerine yardımcı davranışlardan uzak durmalıyız. Kedi, köpek ve benzeri şekilde diğer evcil hayvanlar, yaban hayatına ait canlılar değildir. Melezlenerek, insanla birlikte yaşam sürmüşlerdir. Ormana ait değildirler. Büyük şehirlerde de dikkatli bakıldığında görülebilecek sayısız yaban hayvanı ve kuş türlerinden oluşan bir topluluk yaşamaktadır. İnsana yakın hareket edenlerden ibaret sandığımız ve üremeyi tetikleyici katkılarda bulunduğumuz bu türler, artık istilacı ve ekosistemde yıkıcı düzeyde baskılayıcı hale gelmişlerdir. Türcülüğe dayalı pozitif ayrımcılık tüm canlıları tehdit eden yeni nesil bir davranış haline gelmiştir.
Bu konu, çevre etikçileri ile hayvan hakları savunucularının tamamen farklı düşündüğü konuların başında gelmektedir.
Ekosistem kentte, ormanda ya da bozkırda da olsa bir türün aşırı çoğalması karşısında mutlaka bozulmaya başlamaktadır. Diğer yandan bu çoğalmayı telafi etmek için yabanıl ortamda yaşadığını sandığımız evcil hayvanları yakınımızdaki ormanlara bırakarak onları kurtardığımızı düşünüyoruz. Oysaki evcil-yaban çatışmasının hem fiziki hem de taşınılan patojenlerle körüklendiği bir gerçektir. İçtikleri sudan, dışkılarından bulaşmakta ve leşle beslenen hayvanlara da bu patojenler bulaşmaktadır. Üreme dönemlerinde karacaların, ayıların, geyiklerin ve daha birçok hayvanın yavrusu, bizlerin bakmayıp ormana bıraktığı sokak hayvanları tarafından yaralanmakta veya yenilmektedir.
Unutmayalım ki, evcil hayvanlar davranış itibariyle insan benzeri etki gösterir. Yaban hayatının bir parçası değildir.
